شال طرح دار سینتیا اوزیک طراح این داستان به خط داستانی معمولی پایبند نیست. من احساس می‌کنم که نقشه شال زود از راه رسید. مگدا در اوایل رمان می میرد. من می خواستم او کمی بیشتر زنده بماند تا بتوانیم نوعی دوستی با او ایجاد کنیم.
اما دائماً در ترس است که کسی او را کشف کند و بکشد. یک روز استلا شال ماگدا را برمی دارد تا خودش را گرم کند. بدون شال، مگدا که از زمان راهپیمایی صدایی در نیامده بود، شروع به فریاد زدن برای “مامان” خود می کند.
رزا صدای جیغ را می شنود، اما به سمت ماگدا نمی دود زیرا نگهبانان هر دوی آنها را خواهند کشت. در عوض، او برای گرفتن شال می دود و شروع به تکان دادن آن می کند به این امید که مگدا آن را ببیند و آرام شود.
او خیلی دیر شده است و نگاه می کند که نگهبانان نازی ماگدا را می گیرند و او را به داخل حصار برقی می اندازند و او را می کشند. رزا شال را در دهانش فرو می کند تا جلوی جیغ زدن خود را بگیرد.
زیرا ماگدا را سه روز و سه شب بدون غذا نگه داشته است. استلا مشاهده می کند که مگدا آریایی به نظر می رسد، اما رزا این مشاهده را نوعی تهدید برای مگدا می داند. در کمپ، رزا همچنان ماگدا را پنهان می کند.
به نظر من، تنها چیزی که از این نوزاد پانزده ماهه می دانیم، چیزی است که رزا از دخترش می گوید. مگدا هرگز آنقدر عمر نمی کند که زندگی را از چشم خواننده ببیند. این دور از یک متعارف، مقایسه استفاده از تنظیمات در شال و گرامافون قابل حمل «شال» بررسی می‌کنند.
اگرچه هر دو اثر از نظر موقعیت جغرافیایی و مکان در زمان مبهم هستند، لوئیز این داستان تکان دهنده “شال” را در حالی می نویسد که غم و اندوه نسل های قوم خود او را تسخیر کرده است. من در ابتدا این داستان را به عنوان یک خواندن بسیار پیچیده دیدم.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.